سلام سلام سلام
از آخرین باری که در اینجا و در این مدیوم کنار هم بودیم، نزدیک دو سال میگذرد. در این دو سال علتهای مهمی مانع از نوشتن و بهروزرسانی بلاگ شخصیام شد. این علتها را در اینجا بیان میکنم تا شاید یک روزی، یک جایی به کار بیاید.
تنبلی
واقعیتش اولین چیزی که باید بهش اشاره کنم تنبلی و اهمالگرایی است. این تنبلی علتهای خاصی داشت از دوباره پدر شدن و تلاش برای یک پدر خوب بودن تا اعتراضات شهریور 1401 و دسترسی به اینترنت.
اما یک موضوعی که در تنبلی همیشه برام جالبه، الویتبندی است. حقیقتا انسانها همیشه زمان برای هر کاری دارند و اگر انجام نمیدهند، حتما الویتشان نیست. در این دوسال هم الویت من فعالیت در لینکدین و بعد اینستاگرام بود.
نکته اول:
اگر میخواهید این اتفاق برای شما نیافتد، حتما یک لیست برای خودتون مشخص کنید و الویتهاتون رو در صدر اون قرار بدهید.
دوباره پدر شدن
واقعیتش دوباره پدر شدن توامان انقدری برام شیرین و سخت بود که بر خیلی از جنبههای زندگی من و همسرم تاثیر گذاشت. بیشتر زمانی که برای کارهای جانبی را داشتم، مجبور بودم به فرزندانم اختصاص بدهم.
نکته دوم :
در هر شرایطی خودتان را فراموش نکنید. حتما زمانی برای خودتان داشته باشد. با خود غمگینتان مهربان باشد.
پارکینسون
قانون پارکینسون میگوید، برای کارهایتان هر چقدر که زمان اختصاص بدهید، همانقدر طول میکشد. به طور مثال من همیشه میگفتم اولین مقاله مجدد رو تا آخر هفته مینویسم ولی این آخر هفته هیچوقت رخ نمیداد.
نکته سوم:
راه حل پارکینسون چیست؟ اول اینکه کارهایی که به تعویق میاندازید رو مشخص کنید و سپس مدت زمان کوتاهی برایش مشخص بفرمایید، مثلا برای همین مقاله من زمانش را تا پایان امروز گذاشتم و سریع شروع به کار کردم تا مجدد به تعویق نیافتد.
کمالگرایی
امان امان از این کمالگرایی که کارها را تا بینهایت به تعویق میاندازد. قبلا در این مقاله در مورد کمالگرایی نوشته بودم و این بار خودم هم دچارش شدم. منتظر بهبود فنی سایت ، یک ایده عالی و یک معجزه بودم، اما هیچ کدام نشد که نشد.
نکته آخر:
قدر شروع ناقص را بدانیم. شروع کنیم تا کامل شود.